Ik sprong, wie had dat gedacht… Zes maanden geleden maakte ik de keuze om te springen, en niet te weten waar ik uit zou komen. Ik diende mijn ontslag in bij een werkgever waar ik super leuk werk deed, waar mijn werk geapprecieerd werd, waar ik ontzettend leuke collega’s had, maar waar ik me ook kapot werkte. En dat laatste wilde ik stoppen. Mijn beslissing: ik word mijn eigen baas en zal een eigen zaak opbouwen als zelfstandige coach, trainer en HR consultant. Ik zal wel klanten vinden zeker? En voila, ik diende mijn ontslag in. Eigenlijk, als ik naar dit moment terugkijk op een rationele manier, had ik geen enkele poot om op te staan, ik had geen enkele klant, ik had zelfs nog geen concreet plan, ik wist zelfs niets af van wat het zou betekenen om zelfstandige te worden. Ik sprong, en rekende erop dat ik wel de capaciteiten had om op tijd te kunnen vliegen.
Momenteel vlieg ik.
Het ziet er nog wel wat stuntelig uit nu en dan,
en ik hou het voorlopig bij kleine en veilige stukjes,
maar ik vlieg!
Eigenlijk kreeg ik al snel vleugels na mijn sprong in het duister. Mijn werkgever vroeg me of ik voor hen wilde blijven werken op freelance basis. Ja natuurlijk! Maar uiteraard niet meer fulltime. Snel was er een overeenkomst waardoor ik en zij op een flexibele basis konden blijven samenwerken. Ik kon mensen blijven coachen, opleidingen blijven geven, kortom, het werk doen dat ik graag doe. Bovendien kwam er veel tijd vrij om andere dingen te doen die ik wilde doen. Wat dit precies was, moest ik nog ontdekken en uitzoeken. Ga ik iets totaal anders doen? Bv. mensen begeleiden in het leiden van een gezonder leven door oa. voedingsadvies te geven? Of zou ik meer bij mijn huidige expertise blijven? Ondertussen is het voor mij helderder geworden. Ik blijf dichter bij mijn eigen expertise, en ga deze nog verder verdiepen. Mensen begeleiden in hun groei via loopbaancoaching, stress- en burnoutcoaching, personal coaching… dát wordt de focus! Mijn koers is dus uitgezet. Ik wacht echter nog even om écht te vertrekken. Achter de schermen moet er nog wat uitgewerkt worden, zoals een samenwerking uitbouwen met de VDAB, zodat mijn coachees met loopbaancheques bij mij terecht kunnen. En mijn expertise verder uitbouwen (nog wat oefenen op een specifieke vliegvorm ;)) door de opleiding ‘stress- en burnoutcoach’ te volgen. Maar weet je wat me eigenlijk écht vleugels heeft gegeven? Het vertrouwen in mijn eigen capaciteiten en het maken van eigen keuzes, want ik zit nu aan het stuur van mijn leven. Het leven is meer dan werken alleen. De grootste verandering vandaag is dan ook dat ik veel minder en heel anders werk. Ik heb tijd gemaakt voor mijn gezin, hobby’s, zelfzorg… zodat ik het werk dat ik doe ook veel beter kan doen. Want wees nu eerlijk, wie is er geholpen als hij gecoached wordt door een overstresste coach?
