Over doelen stellen en jezelf stretchen
Op zondag 6 oktober was het D-day voor mij. Ik liep voor het eerst in mijn leven een halve marathon (dat is 21 km voor zij die zich dat zouden afvragen 😉). Het was een doel dat ik me stelde in de na-euforie van de Antwerp Ten Miles die ik (voor het eerst) liep eind april dit jaar. Ook die Ten Miles waren trouwens een doel die ik me stelde begin september 2018. Op dat moment kon ik (met moeite) 5 km lopen op een rustig tempo. Het afgelopen jaar ‘stretchte’ ik mezelf dus nogal wat op het vlak van lopen.
Achteraf bekeken is het altijd wel makkelijk praten, je kan terugblikken op de concrete weg die je aflegde naar dat concrete doel. Als ik echter terugdenk aan bepaalde periodes op weg naar dat doel, voelde het toch regelmatig aan dat ik er nooit zou geraken, of dat ik de totaal verkeerde weg aan het uitgaan was. Het verschil tussen een plan en de realiteit…
Ik gebruik in opleidingen en coachings graag de ‘metafoor van de berg’ als verwijzing naar het stellen van een doel en de weg daarnaartoe. De top (of tussenstop) op die berg kan je als doel vastleggen. Welke berg kies je? Een heuveltje achter je hoek, de Mount Everest, of qua moeilijkheidsgraad ergens daartussen? Jij bepaalt zelf hoe hoog de top ligt en welke je kiest. Om boven op die berg te geraken zal je een inspanning moeten leveren, het zal je meer energie kosten dan gewoon te blijven waar je nu bent. Waarom wil je deze berg beklimmen en niet een andere, waarom is dat doel beter dan waar je nu bent, hoe realistisch is je einddoel en hoeveel ben je bereid om hierin te investeren? Met een doel weet je alvast welke richting je uit gaat. En dan is er nog de concrete weg ernaar toe. Je kan zelf kiezen hoe moeilijk of makkelijk je de weg naar je doel maakt (neem je het rustige zigzagwegje of ga je stijl naar boven?). Wees er bovendien maar zeker van dat je hindernissen zal tegenkomen. En op dat moment is het zo belangrijk dat het doel dat je wil bereiken je écht wel wat waard is én dat je in jezelf blijft geloven.
Hoe zag mijn parcours tussen de Ten Miles en de halve marathon van Brussel er nu uit? Ik begon met veel moed, wat was dat nu, gewoon 5 kilometer meer lopen dan wat ik net had gedaan? Ik liep dus gewoon verder mijn toerkes tussen de 5 en 10 kilometer (want het was nog lang voordat het oktober was!). Achteraf bekeken lag de lat op korte termijn niet hoog genoeg, het was geen uitdaging op dat moment. Na een maand dacht ik, misschien moet ik eens een loopschema zoeken. Hiervan leerde ik dat ik aan een lagere hartslag moest trainen. Ik ging dus trager lopen, waardoor het lopen saai aanvoelde. Bovendien gaf het schema me aan dat ik echt langer moest lopen, waar ik niet altijd de tijd voor had. Dan werd het zomer, het was een paar keer veel te warm om te lopen, het was ook een heel gezellige zomer met andere activiteiten dan lopen… Half augustus zat ik met een dilemma, als ik over minder dan 2 maanden 21 km wilde lopen, moest ik écht serieus beginnen trainen. Mijn conditie was eerder achteruit gegaan sinds april, waardoor 10 km lopen terug een uitdaging was geworden… Ik besloot uiteindelijk om een (sport)coach te contacteren die me hielp om mijn doel scherp te stellen en om me specifieke oefeningen te geven die ervoor zouden zorgen dat ik mijn doel alsnog zou behalen (het was begin september toen ik met hem aan de slag ging). Ik vloog er terug met volle moed in, trainde hard, liep steeds langere stukken, zodat ik na een loop van 16 km én een stevige krachttraining (niet slim, I know…) half september gedwongen moest stoppen omdat ik een overbelastingsblessure had. Twee weken lang liep ik niet meer, luisteren naar je lichaam noemen ze dat. De moed zonk me in de schoenen, het zou me nooooooit lukken. Wél bleef ik krachttraining doen. Eind september liep ik als test 7 km, dat lukte terug zonder pijn! Ik had weer energie voor 10! Een paar dagen later de volgende grote test, een lange loop van 18,5 km, en ook die lukte! Nu was ik er zeker van dat ik de 21 km wél zou kunnen lopen. Ik had wel voor mezelf beslist dat ik geen tijdsdoel had, gewoon uitlopen was het doel. Et voila, op 6 oktober liep ik 21 km in 2 uur 18 minuten. Ikke trots!
En nu? Wat is het volgende doel? Daar ben ik nog niet uit, maar een marathon zal het zeker niet worden! Wél is duidelijk dat ik terug een doel wil stellen, want dat stimuleert in de juiste richting!
En jij, wat is jouw doel? Welke richting ga jij uit in je leven? Wat is jouw uitdaging? Of draai je gewoon rondjes ter plaatse? Leg je eigen lat ergens op een uitdagend, maar toch realistisch niveau en start gewoon met stappen in de juiste richting. En blijf geloven in je eigen kunnen! If you can dream it, you can do it! Veel succes 😊
Liefs,
Laura
PS: ik beloofde vorige keer dat ik het over perfectionisme zou hebben, maar dit topic voelde voor mij nu actueler! Misschien volgende keer!
